Cytując kolegę Yossariana: Galia est omnis divisa in partes tres napisał pewien Włoch, dając spektakularny przykład niekompetencji geograficznej Włochów, albo spektakularny przykład wspaniałej intuicji: wiedział, że regionów jest więcej, jednak świadomy, że przez tysiące lat dzieci będą uczyć się na pamięć jego spostrzeżeń, ograniczył się do wymienienia trzech, żeby zdały do następnej klasy.
Każdy region zaś (no, prawie każdy) , a nierzadko i departament czy mieścina, w swym dążeniu do niepowtarzalności i oryginalności, szczyci się innym typem noża. Oczywiście można zaobserwować pewne prawidłowości, wynikające z przesłanek historyczno-terenowo-utylitarnych, niemniej jednak różnorodność francuskich noży jest faktem i stanowi bogactwo samo w sobie.
Perełką wśród francuskich noży regionalnych jest bez wątpienia Laguiole – nóż, który spopularyzował francuskie rękodzieło nożownicze na przestrzeni ostatnich 200 lat. Jakkolwiek nóż ten zawsze będzie zajmował poczesne miejsce na niniejszej stronie mam zamiar przybliżyć odwiedzającym także inne przykłady tradycyjnego, francuskiego rzemiosła – sztuki o tyle pięknej, co powoli ginącej.
Osobnymi zjawiskami są noże neoregionalne oraz noże tworzone na potrzeby francuskich kolonii i na eksport do krajów objętych francuskimi wpływami.
Noże kolonialne i eksportowane