Charakterystyczny nóż bretoński, już na pierwszy rzut oka wskazujący na marynistyczne pochodzenie. Głownia sheepfoot (przez Francuzów zwane też lame anglaise – „ostrze angielskie”) pozwalająca na sprawne cięcie lin i ograniczająca możliwość skaleczenia na pokładzie statku oraz zaokrąglona rękojeść z otworem na linkę lub uszkiem to wspólne cechy dla tego noża, znanego pod różnymi nazwami. Produkowany jest głównie w Thiers, od ok. 1850 r. Największą różnicą, oprócz nazwy, są zróżnicowane dekoracje:

Le London – zawdzięcza nazwę angielskiej tradycji morskiej, która jako pierwsza wprowadziła głownie o tym kształcie do użytku wśród marynarzy. Anglicy zwali te noże „rope sailor’s knife” lub „sway back jack”. Zwyczajowo podaje się dwie „branżowe legendy” na ten temat:

• głownia z odłamanym czubkiem miała zapobiegać ofiarom śmiertelnym w przypadku bójki wśród załogantów lub buntu marynarzy. Tą wersję legendy potwierdza m.in. właściciel Coutellerie du Grand Ouest z St. Malo.
• taki kształt głowni minimalizował ryzyko zranienia w przypadku kiedy z wyższego pokładu lub rei któremuś marynarzowi nóż spadłby na dół. Podobno ówczesne załogi mniej bały się walki w abordażu niż spotkania z okrętowych chirurgiem. Coś musiało być na rzeczy 🙂

Tradycyjnym zdobieniem Le London jest kotwica, możliwe są też inne motywy marynistyczne (np. zwieńczenie sprężyny lub guilloche w kształci okrętowej liny)

Gwalarn (z bretońskiego „północno-zachodni”). Zwykle zdobiony triskelem, tradyzyjnym symbolem celtyckim.

Armor („armorykański”) – nazwa od krainy której częścią jest Bretonia – starożytnej Armoryki. Zdobienia celtyckie.

Breton („bretoński”) – ogólna nazwa tych noży, pod którą może się kryć zarówno nóż wykończony „marynistycznie” jaki i „na celtycko”

Gabier („bosman”), Terreneuvas („z Nowej Ziemi”) Le Cancalais („pochodzący z Cancale”),  Le Marin („marynarski”) – jak Le London, motywy marynistyczne.