L’Agenais – nożyk ten, bardzo charakterystyczny dla regionu Pirenejów popularny jest po obu stronach granicy hiszpańsko-francuskiej. U Katalończyków zwie się navaja solsonesa lub navaja comun. U Francuzów jest to l’agenais, z dwoma odmianami: Saint Amans (lub Saint Amand)oraz le bonnet. W praktyce nazw tych używa się często zamiennie, a rozróżnienia są dziś dość płynne.

Rękojeść tego noża ma charakterystyczny kształt, nazywany przez Francuzów „nogą” (jambette), z kwadratowym zakończeniem od strony głowni. Rękojeść drewniana lub rogowa na stalowym szkielecie, często zdobiona, czasem charakterystyczna inkrustacja płytkami z metalu lub macicy perłowej. Całości dopełniają grube nity z dużymi podkładkami. Głownia typu jataganowego, z trzpieniem kwadratowym, zamykana „na dwa takty” (cran carre).

St. Amand różni się od agenais kilkoma szczegółami: szkielet jest mosiężny, zdobiony charakterystycznymi nacięciami w kształcie zębów oraz lekko zaokrąglonymi krańcami rękojeści. Popularny jest szczególnie w regionie Aveyronn, we wschodniej części pasma Pirenejów.

Le Bonnet różni się od agenais kształtem głowni – ma ona kształt liścia szałwi, identycznie jak w hiszpańskich solsonesach. Ten wariant jest najbardziej „spokrewniony”. W dolnej części rękojeści spotyka się czasem wstawkę ze skóry, mającą amortyzować uderzenie głowni przy zamykaniu noża. Egzemplarze z amortyzacją mają dwa dodatkowe nity w dolnej części rękojeści.