Zasadnym wydaje się pytanie, czy nóż baskijski można zaliczyć do noży regionalnych francuskich? Wszak odrębny naród, o pięknym języku i tradycji od dawna dystansuje się zarówno od etnosu francuskiego jak i hiszpańskiego. Pozwoliłem sobie jednak na zaprezentowanie tutaj tego noża, z racji tego iż wpisuje się on w pradawną tradycję pasterskiego pogranicza Pirenejów – kultury wolnych i dumnych ludzi, dla których ich ziemia kończyła się tam, gdzie sięgał wzrok, zaś bratem był każdy, z kim dzielono się przy ognisku skromnym posiłkiem. Bez znaczenia, jakim językiem mówiono i który władca widniał na monetach.

Konstrukcja noża baskijskiego to tzw. dwa gwoździe (deux clous), z których jeden jest osią obrotu głowni w rękojeści, drugi zaś ogranicza zasięg otwarcia lub zamknięcia głowni i minimalizuje nacisk oraz zużycie rękojeści, tradycyjnie robionej z jednego kawałka rogu lub drewna. Oczywiście nóż baskijski nie może obejść się bez baskijskiego krzyża, czyli Lauburu. Lau buru oznacza „cztery głowy”, „cztery korony” lub „cztery szczyty” i jest nawiązaniem do czterech głównych regionów Kraju Basków: Álavy, Navarry, Guipuzcoa i Biscay.

Oczywiście z Kraju Basków pochodzi także bardziej współczesny wzór – Yatagan Basqe.