Capuchadou – pierwowzór wielu francuskich noży, protoplasta noży laguiole. Nóż rolniczy, oryginalnie był nożem z ostrzem stałym (sic!), służącym do codziennych prac i samoobrony w utarczkach z bandytami. Jataganowy sztych zapewniał dobre właściwości penetrujące, co miało znaczenie m.in. przy dziurawieniu zgazowanych krowich wnętrzności oraz przy wyrównywaniu różnego rodzaju międzyludzkich porachunków. Według tradycji, w 1817 od takiego noża zginął Antoine Fualdès, były cesarski prokurator z czasów Napoleona, co odbiło się głośnym echem w prasie i publicystyce (m.in. u Balzaca, Flauberta, Victora Hugo, i Anatola France’a). Klasyczne capuchadou zanikły około 1870 roku, aby odrodzić się w XX wieku jako nóż składany, inspirowany tradycją.

Tak wyglądał klasyk:

A tak współczesna interpretacja, autorstwa projektanta Richarda Sosslera, w kooperacji z mistrzem nożowniczym Robertem Beillonnet, produkowana od 1998 r.:

Z ciekawostek można jeszcze dodać, że mieszkańcy wsi Lieutadès nazywani byli zwyczajowo „Capujadous”, co w dialekcie okcytańskim znaczyło „ci, którzy tną”. Przydomek wziął się od zwyczajowego zajęcia w długie, zimowe wieczory – mianowicie strugania kołków, używanych do mocowania kamiennych dachówek, używanych w regionie.

Od 2011 roku, w związku z przejściem Sosslera na emeryturę, marka Capuchadou przeszła w ręce Gilles’a Steinberga, właściciela znanej manufaktury Fontenille-Pataud.