Le Sperone – ostatni z korsykańskich typów, bardzo przypomina vendettę, jednakże ma bardziej obłą rękojeść i blokadę typu lock-back, zwalnianą poprzez wciśnięcie końca rękojeści (wyraźnie wystającą poza obrys okładzin). Sperone znaczy w korsykańskim dialekcie “Ostroga”. Także w tym nożu widać wyraźne wpływy włoskie.
- L’Amicu – typ noża korsykańskiego, o genezie rolniczo-pasterskiej, mający wiele więcej wspólnego z oryginalnymi nożami Pięknej Wyspy niż Vendetta. Wykonywane jako friction folder lub jako slipjoint z wycięciem sprężyny jak laguiole (ressort puissant à cran forcé). Ortodoksi z Francji twierdzą, że egzemplarze dostępne na rynku to niestety współczesne wariacje na temat, zaś prawdziwego Amciu można szukać ze świecą. Może w jakieś górskiej wiosce uda się komuś?
La Vendetta – historia tego noża jest szczególnie ciekawa. Otóż jest to wymysł XIX-wiecznego marketingu, na bazie “turystycznego odkrycia” przez francuską klasę próżniaczą Korsyki, “Pięknej Wyspy”. Dla odwiedzających, którzy wyrobili sobie wyobrażenie wyspy na podstawie awanturniczo-romantycznej literatury pokroju Colomby Prospera Merimee, Korsyka jawiła się jako raj utracony, jednakże pełen przygód i egzotyki, zamieszkały przez odważnych i romantycznych “bandit d’honneur”. Co zatem sprzedać jako pamiątkę takiemu marzycielowi, który jak nigdy dotąd chciał się wcielić w rolę swych literackich idoli? Ano atrybut takiego idola. Skoro bandyta z gór, to pewnie nóż. A że nie ma takiego noża? Żaden problem, się wymyśli, się sprzeda 😉 Tak oto narodziła się vendetta. Dziś zaliczana do francuskiego kanonu, w oryginale pochodzi najprawdopodobniej z Malty lub Neapolu. Częstym symbolem zdobiącym jest głowa Maura, symbol Korsyki.
